چرا افزایش وزن در دوران پاندمی کرونا بهترین اتفاقی بود که تا به حال برای من افتاد

در این مقاله از مجله اینترنتی آرایشی بهداشتی هفتاد رنگ ، به شما افزایش وزن در دوران پاندمی کرونا را خواهیم گفت .لطفا با ما همراه باشید .

تمامی جوک های مربوط به چاقی دوران اپیدمی را که دوست دارید کنار بگذارید.

من به طور ناخواسته زندگی ام را به نحوی بهبود دادم که به سختی می توانم درباره آن توضیح بدهم.

افزایش وزن در دوران پاندمی کرونا

این استرچ مارک ها یا ترک های پوستی روی سینه ام است که بیشتر از هر چیزی من را تحت تاثیر خود قرار می دهد.

آن ها قبل از شروع اپیدمی نیز وجود داشتند، اما حالا تیره تر و آبی تر از گذشته شده اند.

جدا از تناژ قبلی آن ها، بخش بالایی بازوهایم وقتی دستانم را بلند می کنم، شل و آویزان به نظر می رسند.

توده های چربی وسط کمرم مشخص تر شده اند.

و البته شکم من که بیشتر از گذشته بیرون زده است.

هیچ یک از این ویژگی های بدنم بد نیستند، اما در واقع متفاوت تر از ماه مارس 2020 شده اند.

از جایی که من با هر چیزی که در این جهان هستی اتفاق می افتد به راحتی کنار می آیم،

خیلی به تغییرات بدنم فکر نمی کردم و همیشه خود را با هودی های و شلوارهای اورسایز می پوشاندم

و همیشه به این سبک لباس پوشیدن وابسته بودم.

اما دیگر نمی خواهم خود را در لباس هایی که در دوران قرنطینه در خانه می پوشم، پنهان کنم.

این روزها می خواهم به زور و اجبار جین های چسبان،

دامن های کوتاه چرم و مایو دو تکه ام (که حالا به طور ناخوشایندی تنگ شده اند)

بپوشم و واقعا از این همه تغییر دهم باز می ماند…

واقعا هیچ راه بازگشتی به چیزهایی وجود ندارد که قبل از این که کووید-19 به دلیل سقوط اقتصاد

و آشفتگی های سیاسی به دنبال آن جان هزاران و میلیون ها نفر در سراسر جهان را بگیرد،

در زندگی همه ما جریان داشت.

در حقیقت دیگر من آن شخص سابق نخواهم بود و یا آدم قبلی نمی شوم.

جهان حالا تغییر کرده است و من هم تغییر کرده ام

– حتی بهتر از قبل شده ام.

من واقعا این را قبول کردم که به دلیل پاندمی دچار افزایش وزن شده ام.

من 20 پوند یا بیشتر وزن اضافه کرده ام،

این در حالی است که قرنطینه در سال 2020 به من کمک کرد

تا مسائل و نگرانی های سلامت روان نهفته خود را که همیشه آن ها را  انکار می کردم، بیشتر بشناسم.

از همان روزی که این بدبختی در سراسر جهان شروع شد،

صحبت های زیادی در مورد قرنطینه 15 (نام مستعار نه چندان جذاب برای افزایش وزن) به وجود آمد

و همين امر موجب شد تا بسیاری از مردم تعهد کنند که از افزایش وزن اجتناب کنند زیرا فکر می کردند

که این وضعیت یکی یا دو ماه طول خواهد کشید.

مردم در اینترنت جوک های مربوط به چاقی را منتشر می کردند،

اما افزایش وزن برای بسیاری از ما یک واقعیت محض بود.

مردم از احتمال کمی چاق تر شدن؛ عصبی بودند و نمی خواستند

این واقعیت را بپذیرند که بدن همه ما همیشه در یک حالت باقی نمی ماند.

کاری نمی توانیم انجام دهیم جز این که به شغل خود بپردازیم،

بخوریم و بنوشیم و بخوابیم، بنابراین این ها دقیقا همان کارهایی بود که من انجام دادم.

در واقع یک بطری نوشیدنی هرگز بیش از یک یا دو شب پیش من دوام نمی آورد.

هم چنین پیک های زیادی درب خانه من را می زدند و سفارش هایم را تحویل می دادند،

در حالی که قوز کرده بودم و نور آبی لپ تاپ به صورتم تابیده می شد.

با وجود کمر درد مزمن و از جایی که هیچ باشگاهی باز نیست،

من حتی فکر تمرین و ورزش کردن را فراموش کرده بودم،

کاری که معمولا برای کاهش استرس انجام می دادم.

من می توانستم تمام آخر هفته را بخوابم و صبح روز شنبه باز هم خسته و بی حوصله سر کار حاضر شوم.

بدن من از سن 16 سالگی تا به حال یکسان و بدون تغییر مانده بود،

فرقی هم ندارد که یک ورزشکار رقابتی یا نیمکت نشین بودم.

سپس سال هول انگیز کرونا شروع شد و من حدود 20 پوند وزن اضافه کردم،

من با خودم می گفتم که آیا تغییر بدن من می تواند بازتابی از تغییر ذهن من باشد.

ساعت درونی من نیز با بهم ریختن خوابم از بین رقت و همیشه افکار مختلفی در ذهن من رژه می رفتند.

من نمی توانستم روی یک چیز ثابت تمرکز کنم.

من ترسیده بودم که نکند مشکل بزرگ تری در پشت پرده رژیم غذایی ضعیف و عدم ورزش کردن من وجود داشته باشد.

از این رو چیزی را بیان کردم که از شخصیتم به دور بود: ” من به کمک نیاز دارم”.

در اوایل بهار امسال من با یک متخصص سلامت ذهن به صورت مجازی صحبت کردم

-این اولین باری بودی با چنین فرد متخصص و حرفه ای در زمینه سلامت روان صحبت می کردم.

وی اضطراب و اختلال نقص توجه و بیش فعالی و اختلال افسردگی اساسی را به طور همزمان در من تشخیص داد.

ومن روزها به دلیل این که تازه متوجه وضعیت خود شدم، گریه کردم.

واقعا چه روزهایی با این اختلالات به سر می بردم و نمی دانستم.

من تماما در برنامه های شلوغ و سنگین خود غوطه ور شده بودم

– ایونت های کاری، شام های آخر هفته با دوستان، مصرف نوشیدنی ها و خوراکی های مختلف

– تا از این که روی اندرتالین و بی حسی خود که هرگز نخواستم قبول کنم چنین احساس دارم، تمرکز کنم، طفره بروم.

حسم نسبت به افزایش وزن درست بود و به همین دلیل حالا داروهایی را مصرف می کنم که حتی نمی دانستم نیاز دارم

و می توانند زندگیم را به روش موثری تغییر دهند،

به گونه ای که حتی نمی توانم در یک مقاله 1400 کلمه احساسی که از این موضوع دارم را توضیح دهم.

البته منظورم این نیست که افزایش وزن و چاقی به طور کلی شاخصه اصلی ناهنجاری های سلامت روان

محسوب می شود

– نه اصلا؛

در واقع این موضوع به طور کلی، شاخصه اصلی هیچ یک از شرایط سلامتی نیست.

اپیدمی روتین های زندگی مان را به روش های قابل توجهی تغییر داده است

و این موضوع موجب شده است تا برخی گزارش بدهند که رژیم غذایی و وزن شان در این دوره تغییر کرده است.

در واقع یک توضیح ساده برای این همه تغییر امکان پذیر نیست،

اما بسیار اهمیت دارد تا تمامی احتمالات را در نظر بگیریم،

از جمله این که مسائل سلامت روان ممکن است در میان این فاکتورها و شاخصه ها وجود داشته باشند.

در شرایط من، افزایش و یا کاهش وزن می تواند نشان دهنده یک چیز بزرگ تر باشد.

اما مسائل سلامت روان متعددی وجود دارند که می توانند به این تغییرات در رژیم غذایی و وزن مرتبط باشند.

ناهنجاری های حوصله  و اضطراب قطعا در میان آن ها قرار دارند.

افراد مختلف ممکن است به گونه متفاوتی تحت تاثیر این شرایط قرار بگیرند.

به طورمثال برخی ممکن است به عنوان جزئی از علائم مشکل سلامت روان خود به خوردن بیشتری روی بیاورند،

در حالی که برخی دیگر در چنین شرایط میلی زیادی به غذا ندارند.

همه آسیب های مشترکی را تجربه کردیم و هنوز هم تجربه می کنیم.

برخی از افراد هم به اندازه کافی خوش شانس بودند که بتوانند یک سال ونیم گذشته را به راحتی تحمل کنند

و طاقت بیاورند، در حالی که همه ما هنوز هم در زندگی های مان عزیزان، شغل و خانه های خود را و هم چنین ،

مخصوصا در شرایط من،

امیدمان را برای این که دوباره زندگی روی خوشش را به ما نشان می دهد، از دست می دهیم.

تبلیغات، شبکه های اجتماعی و رسانه ها واقعا چیزهای دیگری به ما نشان می دهند،

اما  وقتی روزگار به سختی می گذرد،

افزایش وزن غیر طبیعی نیست و قطعا هم بدترین اتفاق در کل دنیا محسوب نمی شود.

افزایش وزن هرگز چیزی بدی نبوده است،

زیرا همان طور که جنبش سلامتی در هر سایزی (Health at Every Size Public Health Initiative) تشخیص می دهد،

افزایش وزن و چاقی شاخصه سلامتی فیزیکی نیست و حالا زمان این است که دیدگاه مان را بر این اساس تغییر دهیم.

نه تنها ترس اجتماعی از افزایش وزن، تبعیض سیستماتیک وزن را تقویت می کند،

بلکه حواس ما را از تغییراتی که در درون مان می افتد پرت می نماید،

این در حالی است که چیزهایی به طور همزمان واقعا در ما تغییر می یابد.

اگر من 20 پوند بیشتر اضافه وزن نداشتم

– مطمئنا بیشترین تغییری است که بدن من از زمان بلوغ تجربه کرده است

– شاید هرگز به این فکر نمی کردم که برای سلامت روان خود از یک متخصص کمک بگیرم شاید هرگز نمی دانستم

که واقعا آسودگی و آرامش خیال چه حس و حالی دارد.

اگر در دوران قرنطینه و اپیدمی دچار افزایش وزن شدید،

شما تنها نیستید و قرار نیست که از آن خجالت بکشید، زیرا چاق بودن ذاتا چیز بدی نیست.

اما اگر شما هم مثل من می باشید،

فکر می کنید که سلامت روان تان فاکتور اصلی برای افزایش وزن و یا حتی کاهش وزن تان می باشد،

بهتر است توسط یک متخصص سلامت روان معاینه شوید.

معاینه باید به تشخیص فاکتورهایی کمک کند که موجب تغییرات در رژیم غذایی و وزن شده است.

این ها شامل ناهنجاری رژیم غذایی،

سایر مسائل سلامت روان و یا مسائل عمومی می شود که به دلیل تغییرات ناشی از دوران اپیدمی به وجود آمده است،

مانند دورکاری و یا انجام دادن شغل و حرفه اصلی تان درست چند قدم مانده به آشپزخانه منزل تان.

چند ماه بعد از این که معاینه شدم،

با 20 پوند وزن بیشتر و همان شلوارهای تنگ و چسبان دوباره وارد جامعه شدم.

شاید یک روز وزنم را کاهش دادم و شاید نه.

من واقعا دیگه خیلی به این موضوع اهمیتی نمی دهم،

زیرا بیش از هر چیزی حالا به ذهن خود اهمیت می دهم که کیفیت زندگی من را بیش از هر ورزش کاهش وزن

و تردمیل بهبود داده است.

من به این نتیجه رسیده ام که بدن من هم چنان در طول زندگی ام تغییر می کند و چنین چیزی طبیعی است.

افزایش وزن اخیر من تبدیل به نمادی از زنده بودنم در این دوران بی سابقه شده است.

به طور مشابه، اگر هم باردار باشم، شکم بالا آمده من نشان دهنده این است که زندگی را در خود خلق می کنم.

زمانی که سنم بالاتر می رود و چین و چروک و شل و افتادگی پوست شروع به نمایان شدن می کنند،

می گویم این نشانه حکمت و عقلی است که به دست آورده ام.

تنها چیزی که به طور قطع وجود دارد این است که همیشه به یک شکل باقی نمی مانم

– این موضوع شامل بدن و نوسانات وزن آن نیز می شود.

شاید در حال حاضر سنگین تر وچاق تر شده باشم،

اما چیزی که بیش از همه اهمیت دارد این است که من یاد گرفته ام چگونه زمانی که چیزهایی تغییر می کند

به صدای بدنم گوش بدهم.

افزایش وزن دوران اپیدمی من هرگز یک شکست نبوده است

– بلکه در تمام مدت محافظ من بوده است.

منبع مقاله: https://www.allure.com/story/why-pandemic-weight-gain-isnt-bad